De abstracte werken van Joachim Bandau vertonen vaak een fascinatie voor binnenruimten. Dit is zichtbaar in aquarellen en in beeldhouwwerken.

In bijna dichte dozen van lood, die als wandobjecten aan de muur zijn gehangen, zijn achter een front nog net delen van een tekst te zien. Zware stalen vloerobjecten die gesloten lijken, blijken toch uit verschillende delen te bestaan die uitneembaar zijn zoals in de werken die uit vier lagen bestaan, en waarin de namen van de componisten 'BACH' en 'CAGE' in de vorm van stoere, bijna vierkante letters tevoorschijn komen. Ook andere sculpturen, die gesloten lijken, blijken holle binnenruimten te verbergen. De stalen kubussen van de zg. 'Kipskulpturen' rusten half op een rib van de kubus, half op een zwaar, breed wiel; verandering van richting is onmogelijk, maar - hoe eenvoudig en raak kan het spel zijn: de massa kan via het wiel naar de tegenoverliggende rib worden 'omgekiept'.

De zwarte, gelaagde aquarellen nodigen uit met blik en aandacht naar binnen te treden. Ijldun zijn de lagen - tot meer dan twintig over elkaar heen. Razend knap is het behoud van transparantie in het zwart. De verstilde binnenruimten worden in de recente werken steeds vaker opengebroken en maken plaats voor beweging. De niet geschilderde delen van de aquarel, vroeger langs de randen, zijn naar het midden verplaatst, terwijl de geaquarelleerde gedeeltes zich aan de rand bevinden en een suggestie van een doorgaande beweging naar buiten het papiervel suggereren. In andere aquarellen zijn superdunne lagen in aflopende tinten geschilderd - deze verschillende grijzen ontstaan door het verdunnen van de zwarte aquarelverf en deze in meer of mindere lagen over elkaar heen te schilderen. Af en toe zijn de rechte lijnen van vroeger gekromd - strengheid, perfectie en ongedwongenheid gaan in deze aquarellen voor honderd procent samen.

De fascinatie voor binnenruimten werd in een ver verleden opgeroepen door het zien van de abstract modernistische bunkers - vaak door goede architecten ontworpen, die in Bandau's jeugd deel van de leefomgeving waren. Iets van dit verre verleden, waarvan Bandau geen deel uitmaakte, kwam terug naar aanleiding van het verschijnen van een artikel in de Neue Zürcher Zeitung in 2011 over het bombardement op Rotterdam. Dit heeft tot een serie prachtige aquarellen geleid - bij hoge uitzondering spontaan geschilderd - waarin de verwoeste stad als een open en braakliggend terrein aan de voet van de afgestompte toren van de Laurenskerk ligt. In het vocabulair van de 'Schwarzaquarelle' is de stad in lichte en tegelijk stoere strepen opgelost.

De lakwerken zijn in rode of zwarte natuurlijke boomharslak omhulde houten kernen. Na het beeldhouwen van heel dunne platen hout in Aken zijn de werken in Myanmar met een dikke laklaag bedekt. Door de volledige omsluiting van de lak en de soms schitterende glans van de werken stralen deze een grote mate van autonomie en ongenaakbaarheid uit - ook wanneer de vorm zo licht als een veertje of als een blad papier, op een lange dunne speld aan de wand hangt. In de laatste jaren is er een nieuwe reeks ontstaan, waarin voor het eerst gezichten herkenbaar zijn, abstracte hoofden, in staat van meditatie zoals bij Jawlenski - zonder ook maar enig spoor van expressie. Maar misschien kijken ze elkaar even aan, of kijken ze toch weg.