Groepsexpositie en Bernard Villers (BE)
Om niet in herhaling te vallen toon ik op een beurs meestal werk van drie, soms vier kunstenaars. Korte inrichtingstijd, werk afgesproken, een plan. Op het moment suprème van de inrichting, nog enige openheid voor wat komt, voor de lichtval – dan langdurig liefderijk de puntjes op de i zetten. Mooie exposities maken, blij zijn, later met complimenten ('de mooiste stand') – beurs hangt ook op deze positieve punten.
Een groepstentoonstelling thuis kan over entree en drie ruimtes in de galerie worden verdeeld. Natuurlijk een thema, plan, besproken werken. Met meer kunstenaars kost het meer tijd om het overzicht in het oog te houden, maar we kunnen samen zien, inzien en aanpassen. Zo rond 10 in de ochtend komen mét de kunstenaars meestal ook onverwacht enkele werken binnen – 'net af'.
Over 'meteorieten'. Naar aanleiding van Daniel Dutrieux' handgevormde meteorieten in klei en gedigitaliseerde foto's uit de periode 1900-1940, waarvan hij de pixels handmatig bijtekende om het traject van de meteorieten zichtbaarder te maken. Bernard Villers is vriend van Daniel, samen hadden zij in België goed overleg. Het werk van Eva-Maria Schön, gepenseelde / geblazen inkttekeningen, paste magistraal bij Dutrieux en bij Villers in de galerieruimte beletage. Idem, Barbara Helmer met een kosmische kleurencirkel. Gaandeweg tijdens de voorbereiding bleek dat Regula Maria Müller, Esther Bruggink, Barbara Helmer en Eva-Maria Schön ook een band met Ernst Haeckel hadden, de plantkundige die rond/na 1900 tekende – ook vaak in cirkelvorm. Haeckel's cirkel werd door Esther in haar werk meteen verbroken, vond ze veel spannender! Deze vier begonnen in de projectruimte iets moois te maken, Regula vooral in het tekeningenkabinet, kunstenaars schaarden zich om haar heen. Fijne herinnering. We konden samenwerken – mei 2019. Geen idee nog van corona.
En daar liep Bernard Villers, een heel lieve, beetje anarchistische kunstenaar. Kijken en inschatten. Maakt waanzinnig goed werk en verrast perfect met en tijdens inrichten. Ik wist niet wat hij precies van plan was... maar komt goed. Opeens gooide / rolde hij langs de randen van de galerie bel-etage tot in de hoeken, vier rivierstenen, net niet rond, ingedoopt in een ruime hoeveelheid witte kalkverf. BAM. Goed. Verfsporen, druppels, witte stenen. Niemand tot last – want niemand loopt er zó dicht langs de rand; neemt ook niemand's wandruimte in! Vervolgens liep hij van beneden naar boven en van boven naar beneden. Ik had een klein wonderlijk werk, bestaande uit vier delen, paneeltjes, net niet rond, voorzijde wit, zijkanten felroze, felgroen, lichtgevend geel – de kleur reflecteert op de wand. Hij had een vergelijkbaar zesdelig werk mee, maar voorzijde met brede, grove houtnerven. Op precies dezelfde plaats ten opzichte van het raam, hing hij de werken boven en beneden op. Later in de expositie merkte ik dat de lichtval 's morgens boven en beneden verschilde. Werk gaat over kleur, reflectie dus licht, lichtval op de dag – en verschillende voorkanten. Juist goed, even niet opletten tijdens inrichting: dan gebeurt het! Nog eens: Bernard had op het voorraam bel-etage met zijn vingers een aantal afdrukken gemaakt, die niet alleen op de vingerafdrukken nu van de kunstenaar leken (ik denk aan de Sixtijnse Kapel), maar ook op de wittige bloesem van de bomen aan de overkant van de straat. Daarmee was ook het raam van meteorieten voorzien...
Kunstenaarspagina Bernard Villers
Kunstenaarspagina Daniel Dutrieux