Amparo Sard (ES) werkt in verschillende media. In de films figureert zij vaak zelf; ze zijn autonoom, maar worden ook gebruikt voor de zelfbeelden en zelfportretten in ander werk. Bijvoorbeeld in de geperforeerde papierreliëfs, die om verschillende redenen worden gewaardeerd: als zelfportretten; als 'grisailles' (de relatie bijvoorbeeld met de 'De Witjes' - naar Jacob de Wit, in het Paleis op de Dam en in Middelburg); maar vooral ook om de techniek, zó precies, waarbij gaandeweg het reliëf wordt gemaakt. Ze zijn dan ook in vele museale en particuliere collecties opgenomen. Tot slot zijn er de sculpturen, van kleine objecten in giethars of stuc, tot grote werken in polyester en in aluminiumlegering voor in de gebouwde omgeving. Deze tekst gaat over het beeld van verschillende de handen van Amparo – die ook zelfportretten zijn – want gebaseerd op de films van zichzelf. En raakt aan alle technieken.

Voor Amparo Sard, die de fijnste perforaties uitvoert, zijn handen zó belangrijk, dat zij daaraan als beeldend kunstenaar, als in een beweging van zelfreflectie, aandacht besteedt en deze uitbeeldt. Ik herinner mij een vriendin die graag 'de wuivende handjes' kocht. Een verzamelaar was geraakt door aandachtige blik in een zelfportret van Amparo Sard, gericht op haar handen en op wat deze maakten. Zelf bezit ik het geperforeerde reliëf waarin een hand, of handschoen, in het beeld gedragen wordt door twee vliegen (in het werk van Amparo is de vlieg steevast het symbool van dat wat zich tussen mensen beweegt, alles wat met taal en codes te maken heeft). Als galeriehouder volg ik en houd ik van het werk van Amparo. Een bijzondere 'thrill' voelde ik bij het moment in de film, waarin Amparo haar beide handen/armen door een krap gat in een spiegel wurmt en uiteindelijk het moment daar is, dat de vingertoppen van beide handen elkaar net raken – om vervolgens over elkaar heen, in een doorschuivende beweging, de armen vast te pakken. De spiegels maken van dit gebaar een kroon van armen en handen. Vervolgens gaan armen en handen weer terug door de nauwe openingen in de spiegelplaten en is de film afgelopen. "Lifeguard" [redder, ook als 'reddingsboei'], 2011. 33.29'. Deze film heeft tot veel werken geleid.

Van de elkaar omarmende handen en armen maakte zij in 2013 een geperforeerd werk 0.70 x 1 m., met iets grotere openingen (op esdoornhout ingelijst, op een paar mm. afstand, zó dat diepte en de roze gloed van het hout zichtbaar zijn). De pendant van het werk toont een zelfportret van Sard als liggend naakt – opgebouwd uit een samenstel van handen en beschut liggend onder een amandelboom, de boom die ook leven(sonderhoud) geeft.

In de expositie nu (in lockdown) een hangende polyester sculptuur, 2020, ø 1.20 m., wit, van de armen en handen die elkaar lijken te omarmen en een kroon vormen. In een tijd van corona, lijkt het alsof de kunstenaar de noodzaak en actualiteit van dit thema juist nu, heeft voorvoeld. Titel: 'Caring for...". In een ander, recent, gegoten aluminium werk rusten twee handen op elkaar, 'Hulp...', 2020, aluminiumlegering, 0.74 x 0.60 x 1.05 m. Bijgaand de foto's van het werk en de verschillende aanzichten.

Tot slot. Een kleine sculptuur, polyester, mat-wit en glanzend zwart, formaat als de grootte van handen, ligt op een sokkel. Het bestaat uit drie delen: dubbele duim, dubbele wijs-en middenvinger, dubbele ringvinger en pink. De sculptuur kan op verschillende manieren worden neergelegd. Amparo's werk combineert het beeldschone en het 'unheimische' – raakt aan het sublieme. Maar hoe relativerend: het lijkt of Amparo met haar handen jongleert in een reliëf van 0.70 x 1 m...

Kunstenaarspagina Amparo Sard