Beeldende kunst in relatie tot Poetry International. Een dichtwerk is in zekere zin vergelijkbaar met een beeldend kunstwerk: als vertrekpunt dat in taal, gevoel, gedachten een stroom van omcirkelende bewegingen in gang kan zetten, maar nooit zicht biedt op een definitieve interpretatie.

De beeldend kunstenaar Johan van Oord zei, dat hij maar niet veel zou toelichten. Het lijkt hem beter, beter bij Poetry te passen. Zijn gedachten gaan uit naar klank. Zijn twee letterschilderijen 'A' en 'H' vormen samen een klank en een verbaasde constatering.

Toine Horvers, Simon Benson en Toon van Borm schrijven/tekenen teksten over elkaar heen in potlood op papier - ieder op onmiskenbaar eigen wijze. Woorden zijn daarbij in meer of mindere mate te onderscheiden, maar als tekst zijn de werken niet of nauwelijks leesbaar. Toine schrijft/tekent in lagen geciteerde tekst uit Octavio Paz' boek 'Wolkenvelden' of zelfgeformuleerde beschrijvingen van wolken. Deze tekstuele, mimetische beweging komt uit bij het beeld van een wolkachtige gelaagdheid. En de wolkige tekening van het beeld doet ook wat de tekst zegt.

In de kunst van Martijn Sandberg verschijnt en verdwijnt tekst (door fosforiserend materiaal) bij de gratie van licht of duisternis, of wordt ze eventjes zichtbaar, tijdens de beweging van de kijker. Wanneer de tekst dan zegt: 'Sorry No Image Yet' is er tevens sprake van zelfreferentie.

'A Striking Practical Illustration' van Simon Benson is een onovertroffen contradictio in terminis want volslagen onleesbaar. Het wandobject toont de verlengde letters van de vier woorden, achter elkaar op een richel gezet. Gestotter wordt ritme. Tegelijk zijn beeld en tekst zijn elkaar's pendanten: een onontwarbare woud van (bijna) vertikale lijnen en een onontwarbare betekenis.

Soms komt tekst het beeld te hulp zoals in de geciteerde poëzie, de flarden van teksten uit popsongs die Marijn van Kreij soms, heel vaak, het lijkt zomaar, maar is intuïtief, in zijn getekende, gedoedelde tekeningen schrijft. Of de beroemde tekst van Borges over voor de ons ridikule, samenvattende ordeningen, gebaseerd op een Chinese encyclopedie en geciteerd in Foucault's 'De woorden en de dingen' ­ die nu beeld worden in Karin Herwegh's slow motion geborduurde doek. Sterk, poëzie die poëzie herschrijft en die naast kennis van de traditie vooral ritme en tautologie en een oproepen van eerdere en mogelijke betekenissen is. Zoals een goed beeld ook refereert aan een eerder beeld.

Een potloodtekening 0.75 x 0.55 m. van Piet Dirkx omvat een lijst met tweeënvijftig titels, verwijzend naar zijn leeftijd en de tweeënvijftig weken van het jaar, met vaak indrukwekkende filosofische gedachten. Van boven naar beneden neemt hij deze titels een voor een over, en gebruikt ze een voor een voor een stapel van tweeënvijftig andere tekeningen van dezelfde maat. Daarbij lijkt een titel soms op een beeldende vorm te reageren, maar er is niets dan toeval.

In een tautologische beweging neemt Jeroen Bosch de titel van zijn werk 'Arranged and displaced [galerie Phoebus]' letterlijk door een sticker op de voorzijde van een werk leeg te laten en vlak daaronder titel, jaartal en signatuur te plaatsen. De titel maakt deel uit van het beeld, wórdt zelfs beeld ­ en scherpt tegelijkertijd de realisering dat tekst het beeld nimmer vangt.

HUNGER, de tekst in stoere met cacao bestoven chocoladeletters van Gilbert van Drunen - maakt deze ook 'hongerig' of is de suggestieve bewering of vraag van het chocoladeletterwoord zo boud, dat niemand eraan durft te denken een hapje te nemen ­- zoals eveneens niemand het bescheiden witte acrylverfschilderij 'TOUCH' van Stefan Gritsch werkelijk aanraakt? Maar zich daardoor wellicht wel laat raken - het is dat even ingenomen en stil zijn, en dan weer verder ademen.

In zijn 'SOLUTIO', het met witte gesso in poedervorm besproeide wandobject van Simon Benson, wordt zowel de gedachte aan 'de oplossing' in de zin van 'eureka' wordt opgeroepen als het beeld van de staat van 'het oplossen'. Maar het is niet dit gemotiveerde weten, dat het beeld zijn poëzie geeft. Veeleer... de duur van het niet-weten, van het gevoel en van het beeld van onbetreden sneeuw waarin de eerste stap mag worden gezet...

Mirjam de Winter, begin mei 2012