Een tentoonstelling met Toine Horvers, Willy de Sauter en Gilbert van Drunen.
Schrijven, beschrijven en herschrijven.

Willy herschrijft de geschiedenis, opnieuw modernisme, nog een keer - bijna tegen beter weten in. Plamuur hier en daar. Architectuur in isolatieblokken; stille getuigen van de vooruitgang, oude herinneringen aan een maakbare samenleving, iedereen in een Le Corbusier, of beter in een Buckminster Füller. Plamuur als ultieme schilderkunst die op is gegaan in architectuur,
de schilder is architect; iedereen kan het, niemand doet het.
Hoopvolle blik op een samenleving die maar niet mee wil doen, hoop, nu,
dan maar definitief het museum in.

Toine beschrijft, alles wat hij ziet.
Als een renaissance kunstenaar betrekt hij alle disciplines in zijn werk: zang, dans, beeldhouwkunst, schilderkunst, poëzie en zelfs, ook hier, architectuur.
Diep geworteld in de humanistische traditie doorwrocht Toine zijn onderwerp, keert, draait, houdt tegen het licht en mijmert - hard op.
'Pas als alle details benoemd zijn kan ik een poging doen het leven te begrijpen' lijkt hij mij te willen zeggen, en ik zie hem als een verlicht vorst zichzelf terugtrekken, de studio in. Om in diepe contemplatie het gewone leven weer eens tegen een ander licht te houden.

Moi, zij de dwaas,
Ik schrijf. Als werkwoord, als het aan de gang is.
Schrijf zonder be- of her-. Schrijf als kip zonder kop, zonder idee, hooguit een om het kapot te maken, omdat ik, eigenlijk, diep van binnen helemaal geen idee wil hebben.

Omdat ik adem, in, uit, vergeet en onthoud. Vind en verlies. Vertrouw net zo hard als dat ik wantrouw, om daar tussen in even alles stil te laten staan, zoals Tika in TiTaTovenaar. Kapot is niet kapot als je van ademen houdt.

Lijkt mij mooi om deze 3 eens samen te zien.

Gilbert van Drunen, juni 2008